मी शब्दांचा बहर आणलाय - सनिल पांगे

मी शब्दांचा बहर आणलाय
काव्याची मैफिल जमलीय समजून
करुन दिला असता माझा परिचय,
पण कुठे ओळखलंय मी मला अजून

खरं तर माझी खरी ओळख
माझ्या काव्यातून उलगडेल
एखादं नाजूक मोरपिस अलगद
तुमच्या रसिक मनावर बागडेल
स्पर्श त्याचा असा अनुभवालं
जो कधीच बोचणार नाही
बोचलाच, तरी चुकनही
वेदना मनापर्यंत पोचणार नाही

म्हणुनच भावनांच्या असंख्य चांदण्यांची
तूमच्यासाठी खास माळ विणली आहे
आणि कवितांची काही फुले नाही
मी अख्खी बागचं आणली आहे

एक विनंती

तुमच्या कवि मनाशी जुळेल असा
नाजुक बंधनाचा धागा द्या
जास्त नाही मनाच्या कोपऱ्यातचं
पण आपुलकीनं थोडी जागा द्या

तसंमाझ्या नजरेतून न्याहाळा
प्रेमाचं विश्व किती सुंदर आहे
फुलांची तशी सारेच कदर करतात
पण इथे काट्यांचाही आदर आहे

खरं तरमाझ्याही जिवनात उजेड आहे
कधी अंधार उजेडाला पुसत नाही
पण धुकं इतकं पसरलय,
शेवटी काहीचं दिसत नाही

शेवटी

असं काय मी आणंल इथे
जे इथलं मी घेऊन जाणार आहे
पण कविताच्या बिजातून तुमच्या मनात
पुन्हा पुन्हा जन्माला येणार आहे

आणि जाता जाता

वाटतं जोपर्यंत जगीन, तोपर्यंत
कोणाचाच माझ्यावर आरोप नसावा
फक्त कवितांची विभूती मागे ठेवून
उदबत्ती सारखा निरोप असावा

जरी गेलो तुमच्यातून कधी
तरी तुमच्यातचं असणार मी
खळी पडून गालावर
अलगद पसरणार मी

- सनिल पांगे

तुम्ही विद्वान असून

मी कुठे पत्ते उघडले अजून
मी तर "ब्लाईंड" गेम खेळतोय
चाल खेळण्या आधीचा
मी तो "माईंड गेम" खेळतोय

मी कुठे पत्ते उघडले अजून
आजवर फक्त आत्मविश्वास मानले
मी तर नोटांच्या बंडला घेऊन आलो
अरे..रे तुम्ही फक्त सुट्टे आणले?

मी कुठे पत्ते उघडले अजून
तरी माझ्या विरुद्ध सारेचं कसे
मी अज्ञान, मुर्ख, वेडा, अढाणी
तुम्ही विद्वान असून कोरेचं कसे

मी कुठे पत्ते उघडले अजून
आणि ते पिसलेही मी कधी होते
मग पत्ता टाकताना तुमची नजर
आपाआपसात का खाते गोते

मी कुठे पत्ते उघडले अजून
तीन बादशाह, म्हणून सुखावलात का
९९९% तुमचाचं विजय, पण
मिळवण्या आधीच लडखडलात का

उघडतोय मी पत्ते आता, पण
"पॅक" करून तुम्ही डाव सोडता का
दोन-तीन-पाच माझ्याकडे पाहून
एकमेकांची डोकी फोडता का?

सारांशपत्ते असो वा जिवन
विजयी टिळकं त्याच कपाळी लावता
तजे पराभवाच्या खोल पोकळीतूनही
संधी मिळताच बाजी पलटवतात

@सनिल पांगे

तुझ्या विषयी काही वाटताना

वाटतं सुखानेही तुझ्याकडे धाव घेताना
अचानक होणारा स्पर्श जाणावा
चुकून डोळ्यांतून अश्रु ओघाळला
तर आधी शिंपला शोधून आणावा

वाटतं तुझ्या आयुष्याच्या वाटेवर
सर्वत्र पसरली मखमल असावी
चुकून एखादा काटा कधी रुतला
तरी वेदना फुलांहून कोमल असावी

वाटतं देवानेही तुझ्यासाठी
नवस न बोलता पावावं
तू हाक मारण्याआधीचं
स्वःखुशीने तुझ्याकडे धावावं

वाटतं सासरी तू पाऊल ठेवताच
सासूच्या रूपात तुला आई लाभावी
ती तुझी आई पेक्षा, तू
तिची मुलगी शोभावीसतसं

खूप वाटतं तुझ्याविषयी
पण हा कागद म्हणून बरं आहे
आणि तूझं ऐंकायचं झालं तर
तुझं अखंड आयुष्य अपूरं आहे

*******सनिल पांगे.

कोणिच नसेल साथ जेव्हा

कोणिच नसेल साथ जेव्हा
सावलीही सोबत येत नसे
तेव्हांच काळोखाला भेदत
किरणाची तिरीप येत असे

कोणिच नसेल साथ जेव्हा
हातही, हातास अस्प्रुश्य भासती
तेव्हाचं एखादे निस्वा:र्थी मन
थरथरणाऱ्या ओठांनी हात चुंबती

कोणिच नसेल साथ जेव्हा
आपलीच माणसं आपणास नकारी
तेव्हांचं दूर कुठून तरी
अनोळखी अंतरीचे सूर पुकारी

कोणिच नसेल साथ जेव्हां
भाग्यही आपल्यावर रुसती
तेव्हांच एखादं कलंकीत भाग्य
आपल्या ग्रहांच्या संगतीत बसती

कोणिचं नसेल साथ जेव्हां
साऱ्यांनी आपणास ठरवून टाळावं
तेव्हां अंतरमनाला हाक देऊन
आत्मास भरभरून कुरवाळून घ्यावं


@सनिल पांगे

स्पर्श न कळला मला

प्रेत्येक पुस्तकाचं मी, मधलं पान होतो
सारेचं चिडवी मला, मी किती छान होतो

उपभोग माझा झाला, पडणाऱ्या हातात असा
उपटवून मुळातून मला, मी इतका महान होतो

नको दोष देऊस तू, उगाचचं तुझ्या यौवनाला
स्पर्श न कळला मला, मी इतका अज्ञान होतो

का सजवता मला वेड्यांनो, त्या सरणावर असे
नका जाळू तिथे मला, जिथे मीच स्मशान होतो

झेलला भार वीर सैन्यांचा, हत्तींचा, न घोड्यांचा
मिरवलो कधी रणभूमी म्हणून, आज ओसाड मैदान होतो

@सनिल पांगे

मी केंद्रबिंदू

ना मी पूर्वेचा, ना पच्छिमेचा
माझा प्रवास दाही दीशेचा
ना मी उत्तरेचा, ना दक्षिणेचा
मी केंद्रबिंदू आकाशगंगेचा

ना मी धरतीचा, ना आभाळाचा
मी चुंबन त्या क्षतिजरेषाचा
ना मी गर्भातला,ना मी सरणावरचा
मी आत्मा शरिरातल्या गणवेशाचा

ना मी भावनांचा, ना मी विचारांचा
मी खेळ खंडोबा तुमच्या कल्पनांचा
ना मी आजचा, ना मी कालचा
मी एक दुवा हरेक काळांचा

ना मी आशेचा, ना मी निराशेचा
मी तर भोग तुमच्या कर्माचा
ना मी ह्या जातीचा, ना त्या जमातीचा
मी तर इतिहास मनुष्य धर्माचा

ना मी भरतीचा, ना आहोटीचा
मी शांतता सागराच्या खोल पातळीतली
ना मी आगीचा, ना मी धूरांचा
मी ज्वालामुखी पृथ्वीच्या पोटातली

ना मी अमका, ना मी तमका
मी तर श्वास प्रत्येक मनांचा
ना मी चंद्राचा, ना मी चांदण्यांचा
मी जगतो ते भारवलेल्या क्षणांचा

सनिल

मी बोलका पुतळा

मी कोण हा इथे
लाका प्राण इथे रुतला
दगड केला साऱ्यांनी
मी बोलका पुतळा

ना मी भाव कवितेतला
ना गझलेतला मतला
मी अडथळा शब्दातला
मी अर्थहीन पुतळा

न सूर तो मी आतला
ना नूर मी संगीतातला
आवाज कर्कश कंठातला
मी बेसूर पुतळा

तो स्पर्श कसा बाजारातला
हा जन्म कसा पापातला
मी प्रश्न सुज्ञान समाजातला
मी बेवारशी पुतळा

तो कोण असा भेटला
का घाव उरी घातला
मी श्वास उसना घेतला
मी कर्जबाजारी पुतळा

ना ओळखले मी तुजला
ना ओळखले तू मजला
अंकूर नासलं प्रेमातलं
मी निरवंशी पुतळा

@सनिल पांगे